Een voorspoedige vlucht volgt en we landen veilig terug in ons laatste hotel in Yangon. Een laatste gezamenlijke avondmaaltijd en een laatste nacht voor we terugreizen naar Nederland volgt. Deze laatste dag zullen we het weeshuis van WIN Myanmar Mission en de Bijbelschool van Pastor Philip Thang bezoeken. Het weeshuis wordt ondersteund door project Held, wat deel is van Trin.
Een van de teamleden is onlangs een kind vanuit dit huis gaan sponsoren en reageert heel enthousiast als ze haar ziet. Ik zie opnieuw kinderen verlangend naar liefde. Verlangend naar God, maar ook volledig helemaal kind zijn. Samen zingen, zegenen maar ook samen gek doen. Ieder kind is uniek en kostbaar. We nemen afscheid en rijden door naar de Bijbelschool. De studenten zitten in houten banken en zijn hongerig om meer van God te horen. Philip leidt ons rond door de slaapkamers, de keuken en het kantoor. Achter de school staan twee kleine van rieten matten opgetrokken huisjes, waarachter een vrouw zich wast met een kommetje water. De slaapkamer van mijn kinderen is waarschijnlijk groter dan haar totale huisje. Als we terug rijden naar het hotel realiseer ik me dat ondanks de soms zichtbare armoede, er mensen zijn met een diep geloof in God die bereid zijn hun leven en alles wat ze hebben te geven om hoop te brengen, om in een toekomst te proberen te voorzien, om jongeren een kans te geven. Ik heb diepe bewondering voor deze voorganger Philip Thang, die vol geloof is en ook onze God liefheeft en dient onder soms heel moeilijke omstandigheden.
Nu ik dit schrijf zit ik een Boeing 747 hoog in de lucht op weg naar Frankfurt, mijn horloge geeft 02.15 aan. Ik kijk terug op een onvergetelijke reis. Een geweldig team. Een meer dan geweldige reisleiding. Een overweldigende krachtige openbaring van Gods liefde, aanraking en wonderwerkende macht. Er zijn zoveel indrukken. Soms zoveel gevoelens. Ik zie uit naar huis, maar zal niet snel de gezichten van de kleine kinderen in een kale kleine ruimte vergeten die met hun handen in de lucht God aanbaden en Halleluja zongen. Maar ook niet de aanbidding die door duizenden naar de hemel werd opgezonden. Ik zal niet snel de 900 jongeren vergeten die handen gevouwen en naar de hemel geheven neergingen onder de kracht van God. Ik zal niet snel de honderden mensen vergeten die naar voren renden, op hun knieën vielen en Jezus ontvingen in hun leven. Ik zal niet snel de lange rij van zieken vergeten, sommigen genezen, anderen niet. Ik zal niet snel de gesprekken en interviews vergeten, het getuigenis van moslim, boeddhist en christenen die vertellen hoe geweldig het is dat de regering van dit land toestemming heeft gegeven en zal blijven geven voor het organiseren van kleine en grootschalige evenementen die hoop bieden aan een wereld die alleen maar kan veranderen door de reddende en wonderwerkende kracht van de God die echt de enige is die alle eer voor het welslagen van deze geweldige reis toekomt.
Daniel Renger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten