Door: Willem J. Ouweneel
TRIN - Qatar is een wonderlijk landje, dat onlangs in het nieuw kwam doordat de Qatari met hun westerse bondgenoten vliegtuigen naar Libië stuurden om tegen Kaddafi te strijden én door het nieuws dat in 2022 daar het WK voetbal gehouden zal worden. Het is een schiereiland aan Saoedi-Arabië in de Perzische Golf, viermaal zo klein als Nederland, geregeerd door een emir. Dankzij olie en vooral gas is het ’t land met het hoogste BNP per hoofd van de bevolking – maar dan moet je wel weten dat de eigenlijke inwoners (Qatari) slechts 30 procent van de totale bevolking omvatten. Dat zijn de mensen die in grote sleeën rijden en in kasten van huizen wonen (moet ook wel als je vier vrouwen en tientallen kinderen hebt…). Daarnaast zijn er de 70% gastarbeiders, die al het ‘gewone’ werk in het land doen. Die komen vooral uit India, Indonesië, Pakistan, de Filippijnen, Maleisië, Iran, enzovoort, en ook uit Afrikaanse landen.
De Qatari zijn 99,99% moslims, maar onder de ‘gastarbeiders’ is pakweg 10% christen (verder zijn er natuurlijk hindoes, boeddhisten, sikhs, enz., en vooral ook weer moslims). De eigenlijke Qatari zijn gemakkelijk te herkennen, want de mannen lopen in witte, en de vrouwen (vaak gesluierd) in zwarte gewaden rond.Het land is één grote, vlakke, kale woestijn, met slechts wat woestijnplanten en wat kamelenkudden, en verder de relatief grote hoofdstad Doha, en nog vijf andere steden/dorpen, vaak gebouwd rond de olie- en gaswinningsbedrijven. Slechts waar zwaar geïrrigeerd wordt, kunnen planten bloeien; verder maken de steden en dorpen een troosteloze indruk, met alleen maar zand en gruis tussen de huizen. In Doha is wel een schitterend chique boulevard en haven, waar de duurste jachten liggen. Verder is er oude soeq, de oriëntaalse winkelwijk. Dat zijn ongeveer de enige toeristische attracties, afgezien van het kameelrijden en met landrovers over de zandduinen scheuren.
Tot op de komst van de islam was Qatar christelijk; op het Concilie van Nicea (325) was zelfs een bisschop uit Qatar. De islam heeft dit christendom helemaal weggevaagd. Pas in 2003 werd er godsdienstvrijheid afgekondigd – plus het verbod voor moslims om van godsdienst te veranderen! De emir wees de christenen in Doha in 2008 een plek toe waar vijf denominaties (rooms-katholieken, orthodoxen, anglicanen, lutheranen en kopten) kerken mochten bouwen. Deze beschermde ruimte staat bekend als Church City. Op de vrije dagen in de week, vrijdag en zaterdag, en op zondagavond en andere avonden, stromen uit het hele landje de christenen naar deze plek. Met Pasen gaf dat lange files. Via Church City kan de overheid controle op de christenen houden, maar de ‘city’ voorkomt ook dat fanatiekelingen bommen onder de kerken leggen.
De anglicaanse kerk is zo vriendelijk onder haar vleugels ook evangelische gemeenten toe te laten, die verder geheel vrij zijn. Zo zijn er in feite tientallen denominaties in Church City, verdeeld volgens de talloze talen die in het land vertegenwoordigd zijn.In het Paasweekend bezochten Mattheüs van der Steen en ik een Volle-Evangeliegemeente, die in 2008 met twee gezinnen begon en inmiddels is uitgegroeid tot ca. 320 personen. De meesten van hen zijn Indonesiërs, maar er zijn ook Indiërs, Maleisiërs, Filippino’s, Chinezen, Ghanezen, Kenyanen, Nigerianen (in totaal twaalf nationaliteiten). Op drie andere plaatsen in het land heeft de gemeenschap toestemming van de overheid om bijeen te komen. De samenkomsten zijn in het Engels (de tweede officiële taal van het land), met simultaanvertaling voor enkelen die die taal niet (voldoende) machtig zijn. We hebben in Church City en nog op twee andere plaatsen samenkomsten gehouden om de gelovigen onderwijs te geven over het koninkrijk Gods, het werk van de Heilige Geest, de geestelijke strijd, het gebed. We werden getroffen door de eenzaamheid van deze gelovigen, die ver van huis, in een vreemd en vaak vijandig land, zich aan elkaar vastklampen en echt bemoediging nodig hebben. Niet alleen om overeind te blijven, maar vooral om een echte visie te ontwikkelen hoe zij de andere ‘gastarbeiders’ en zelfs de Qatari zouden kunnen bereiken.
Twee punten sprongen er in de bediening uit. Ten eerste, het koninkrijk Gods is een koninkrijk van kracht (1 Kor. 4:20); velen, die ontmoedigd en lauw geworden waren, werden bijzonder aangeraakt door de kracht van de Heilige Geest. Voorgangers die er de brui aan wilden geven, hebben moed gevonden om door te gaan. Veel jonge mensen werden aangemoedigd om in hun roeping te gaan staan. Het was ontroerend te zien hoe vooral veel jongeren enorm werden geraakt. Ten tweede, Gods volk heeft visie nodig: we zijn er niet om voort te ‘vegeteren’ zolang als het duurt, maar God heeft een plan, ook voor Qatar, en het is zaak voor de christenen in Qatar om dat plan te leren kennen. Matt. 24:14 en Joël 2:28 stonden sterk voor de aandacht: in de eindtijd zullen er Geestvervulde christenen onder alle stammen van de wereld zijn, ‘zelfs’ onder de Qatari.
Met vreugde en dankbaarheid denken we terug aan de enorme liefde en gastvrijheid van deze lieve broeders en zusters, die zich grote offers getroost hebben om ons te kunnen accommoderen. We hebben elkaar in het hart gesloten; sommigen van hen hopen we van de zomer terug te zien in Indonesië.
BRON: www.mattheusvandersteen.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten