TRIN - Het Noorse teamlid beschrijft haar ervaring over het bezoek aan het weeshuis, de dag daarop.
Na een lange nachtrust, werden we wakker op een (weer) regenachtige dag in deze stad. Na een ontbijt, wat bestond uit brood, gebakken ei en koffie die hemels smaakte (!) verdeelden we ons in drie groepen om weeshuizen en een zendingsschool te bezoeken. Als we in een tuktuk langs hobbelige en modderige wegen rijden zien we mensen glimlachen en naar ons wuiven. De diverse kraampjes langs de weg verkopen verse vruchten en de geur van vers gebakken brood vult onze neusgaten. Opeens stopt de chauffeur de tuktuk: we zijn gearriveerd. Nog voordat we uit kunnen stappen rennen de kinderen al lachend en blij roepend ons tegemoet. Ze groeten ons en trekken ons mee naar binnen, naar wat een licht turkoois klaslokaal lijkt. De kinderen, in de leeftijdsgroep van 4 tot en met 15 jaar oud, zitten op houten banken, waarbij de oudsten achteraan zitten en de jongsten op gekleurde matten voor hen op de vloer.
“Zien jullie hoe de bomen buiten bewegen? vraagt Mattheus aan de kinderen? “Do” roepen ze, wat ‘ja’ betekent in het locale dialect. Mattheus gaat door en vertelt hoe de Heilige Geest is als de wind die beweegt. De Heilige Geest kan op ons blazen zoals de wind door de bomen blaast. Willen jullie dat ook? Ze knikken allemaal enthousiast. We beginnen te bidden en als we de Heilige Geest uitnodigen beginnen de kinderen hardop het uit te roepen naar Jezus. Wij zijn hierdoor erg geraakt. Zij weten duidelijk hoe ze moeten bidden. Na een tijdje beginnen ze te ontvangen wat de Vader hen aan het openbaren is, terwijl de Heilige Geest ze één voor één aanraakt, ze vallen in de Geest. Het is geweldig om te zien hoe ze reageren op deze aanraking van de Heilige Geest.
Van de ene glorie naar de andere, tijd voor speelgoed: KNUFFELS! Knuffels in de diverse soorten en maten worden uit een tas gehaald. “Welke vind jij het mooiste?” vraagt een van de teamleden. De jongste kinderen hebben zich al rond de knuffels verzameld en nemen hun favoriet eruit. Een brede glimlach op hun gezicht toont de kinderlijke vreugde. Voor we het weten is het weer tijd om te gaan. Ze omhelzen ons voor we gaan. Terug in de tuktuk zien we hoe ze de straat oprennen en ons gedag roepen en zwaaien. Terug in het hotel ontmoeten we de andere groepen en delen onze ervaringen van vandaag.
Deze dag wordt voor mij persoonlijk de eerste keer om naar een weeshuis te gaan. Net als het andere team worden we vervoerd in een tuktuk en komen de kinderen al aanrennen als we bij het weeshuis gestopt zijn. We worden een eenvoudig huis binnengeleid. De kinderen gaan op een kleine verhoging zitten en wij nemen plaats op houten banken langs de muur. Het blijkt dat de kinderen goed zijn voorbereid. Ruim 20 minuten worden we getrakteerd op liedjes en korte toneelstukjes. Het weeshuis telt totaal 14 kinderen en daar komen 3 kinderen bij van het echtpaar dat het weeshuis leidt. Ik schat in dat de leeftijd varieert van 3 tot rond de 17 jaar ligt. Terwijl ze voor ons optreden kijk ik in hun ogen. Een van oudere meisjes huilt terwijl ze een lied zingen. De vertaler vertelt dat het lied gaat over God als Vader die zorgt voor arme wezen. Andere oogjes stralen. Sommigen kijken heel serieus uit hun ogen. Ik bestudeer hun gezichten, wat hebben ze meegemaakt? Wat maakt dat ze wees geworden zijn? Gods hart gaat uit naar weduwen en wezen. Ik merk dat een nieuwe bewogenheid mijn hart binnenstroomt. Zo vaak heb ik hierover gehoord, nog nooit zelf meegemaakt. Eén van kinderen, de jongste dochter van het leidinggevende echtpaar, een meisje van 3 jaar oud is al 5 dagen ziek met hoge koorts. We leggen haar de handen en spreken genezing uit in Jezus naam. Na een minuut of tien lijkt ze op te knappen, haar vader voelt haar voorhoofd en roept enthousiast de koorts is weg. Ze voelt niet meer heet. We spelen met de kinderen en ik merk als we terug zitten in de tuktuk naar ons hotel dat ik diep geroerd ben door wat ik heb gezien. De grote samenkomsten zijn overweldigend, en God was krachtig aanwezig. Maar deze ontmoeting is van net zo groot belang, gewoon met een klein jongentje een ballon overslaan en hem zien dansen en stralen van plezier. Wat een onvergetelijke ervaring was dit voor mij. Er volgt een heerlijke lunch waarna we vertrekken naar het vliegveld. We hebben twee geweldige dagen achter de rug, waarin we mensen diep aangeraakt hebben zien worden.
Daniel Renger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten